Onlangs bedacht ik me dat er op zolder nog steeds een kast stond die dringend een keer opgeruimd moest worden. Ik had het steeds maar uitgesteld, iedere keer kwam er weer iets tussen. Maar vandaag zou het dan toch echt gebeuren. Vol enthousiasme stond ik voor de kast en maakte ik de vakken en de laden leeg om de boel uit te gaan sorteren, wat weg kon en bewaard moest blijven. Het ging voorspoedig totdat mijn oog viel op een vriendenboekje. Ik pakte het boekje en voordat ik het wist zat ik in kleermakerszit voor de kast, midden tussen de rommel.
Een vergeten vriendenboekje, wie had kunnen bedenken dat ik dit nog eens in mijn handen zou krijgen. Het was in mijn jonge jaren een heuse competitie om je vriendenboekje vol te krijgen met de mooiste verhalen en liefste wensen. En met zorg vroeg je je vriendinnen en vriendjes of ze er misschien ook in wilde schrijven. Nieuwsgierig wachtte je af en je was stik benieuwd naar de antwoorden. Zelfs mijn lieve juf, die me zo vaak een knipoog gaf, had in mijn boekje geschreven, versierd met mooie poëzie plaatjes. Ik weet nog dat ik toen hoopte dat die knappe meester uit groep 6 ook zijn best voor mij zou doen, maar dan moest ik wel eerst mijn stoute schoenen aantrekken om hem deze vraag te gaan stellen. Gek eigenlijk, ik wilde dit zó graag en toch vond ik het moeilijk om hem dat te vragen.
Voor de jonge generatie is het helemaal niet meer vet cool om met een vriendenboekje rond te lopen. Nee, ze pakken liever hun Iphone om met elkaar te communiceren. De techniek is onze tijd ver vooruit. Maar misschien waren juist destijds, in dat vriendenboekje, de antwoorden op je liefste wens heel bijzonder. Er werd toen echt over nagedacht wat je op zou schrijven, hoe dat je het graag over zou willen laten komen. Mijmerend over die mooie schooltijd en bladerend door mijn boekje, brachten mijn gedachten me weer stilletjes naar het heden.
Want ook nu zijn er wensen en denk je over zaken na. Op je werk, tijdens een college op school of als je staat te wachten op je volgende trein. Maar wat als je de vraag wordt gesteld: “denk je wel eens na over hoe jij je uitvaart ingevuld wilt hebben”. Heb je dan wensen, weet je die al? Of laat je alle antwoorden over aan je nabestaanden. Welke muziek moet er worden gespeeld, een fraai stuk van een strijkorkest of wordt het toch die ene, inmiddels grijs gedraaide cd van de Dire Straits? En wat te denken over een locatie voor de condoleance. Makkelijk in de aula of nee, gewoon lekker thuis met een goed glas wijn en bij mooi weer wellicht met een lunch in de tuin. Om nog maar niet na te hoeven denken over begraven of cremeren, wel of geen dienst, kleur van de auto, soort en vormgeving van een rouwaankondiging en nog vele vragen meer.
De wensjes in mijn vriendenboekje brengen een glimlach op mijn gezicht. Kinderlogica, maar o zo over nagedacht. Of het voor mij muziek wordt van een strijkorkest of toch die cd van Dire Straits? Ik weet het wel… en u?
En die lege kast op zolder, die ga ik vullen met mooie herinneringen, om ze vast te houden en af en toe eens vast te kunnen pakken!
Voor reacties:
info@carlasarisuitvaartbegeleiding.nl of info@hetgroethuis.nl